-aslında 8 Nisan'da, büyük blog yokluğu döneminde, sonra yayımlanmak üzere iphone'a yazılmış yazidir-
Bir yazı yazasım var. Aslında yazıp yazıp sosyal paylaşım yapasım var galiba. Bunun sebebi sanırım 3 aksamdir kocamın sehir dısında olması ve Deniz uyduktan sonra 2 çift laf edecek kimsemin olmaması. Neyse ki kızım artık bana arkadslik edecek kadar büyüdü. Uyku vakti gelene kadar sıkıntı dağıtmak için kendimizi disari atıp gezebiliyor, kitapçıda oyalanip kitaplar alabiliyor, aksam yemeği yiyip sonra barda birer içki (!) icebiliyoruz. Üstelik başka herhangi bir arkadaşımla gitsem bu kadar genc ve yakışıklı barmen ve garsonun ilgi odağı olmayacağımız kesin :) Şaka bir yana gercekten herkesten bir sempati, bir ilgi. Deniz ilgi odağı olmaktan son derece memnun, ben yalnızlıktan kurtulduğum iki çift laf edecek birini bulduğum için. Gerçi bu sekilde muhabbet sadece ve sadece deniz ve karşımızdaki insanın varsa cocuğu etrafında donüyor ama ben hiç şikayetçi değilim zaten bu aralar öyle bir durumdayım ki herkese sürekli Deniz'in fotograflarını göstermek ve marifetlerini anlatmak istiyorum. Kızıma hayranlığım ve tutku seklinde askım her gün artıyor. Kocama da öyle. Memnun olmasam da itiraf etmeliyim ki her hafta 2-3 gece ayrı kalmak evliliğe özlem unsurunu ekleyerek duyguları canlandırıyor, yoğunlastiriyor.
Bana su an yaşadığım hayatla ilgili yapacak tek şey kalıyor: şükretmek. Binlerce kez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder