Kızımız dün, yani yani 22 Ekim itibariyle oyuncaklarına elini uzatıp onları tutmaya başladı sayın izleyiciler! Bu süreçleri adım adım izlemek bana nasıl da keyif veriyor anlatamam. Resmen günden güne yavrunuzun geliştiğini görüyorsunuz anne baba olunca. Önceleri sadece oyuncaklara dikkatle bakıyordu. Sonra ellerini kontrolsüzce sallarken eli mi değdi, yoksa özellikle elini mi uzattı pek de anlaşılmıyordu hareketlerinden. Ama dün ilk olarak oyun halısında yatarken (hani bebeği yatırırsınız, üstünde bir takım oyuncaklar sallanır) yüzüne yakın duran renkli arıya baktı baktı, sonra bir baktım elini kaldırmış arıyı okşuyor. Gene çok anlam yüklemeyeyim dedim ama akşam gezmesinde bir kafede otururken aynı şeyi daha da belirgin olarak tekrar etti. Arabasında yatarken yüzüne yakın sallanan mor su aygırını hop diye ayağından tutverdi! Tekrar rekrar bırakıp bırakıp tutarken yüzündeki dikkat, konsantrasyon ve hırs ifadesi de görülmeye değerdi!
Diyeceğim şu ki, bu basit bir gelişme, olacağı belli olan, benim kızıma özel olmayan bir beceri. Bİliyorum ki başarı bile denemez buna. Ama gene de bende bir gurur, bir duygusallık! Sanki kızım Harvard Üniversitesinden mezun oldu! Gerçekten insan anne olmanın tuhaf yanlarını görüyor ve kendine şaşıyor her geçen gün. Her geçen gün yeni bir mutluluk ve güzellikle dolu. 7 gün 24 saat beraber olup da doyamadığım bir sevgi kızıma olan sevgim. Günde 10 kez yapıp da bıkmadan aynı zevki aldığım birşey onu emzirmek. Şimdiden onun büyüyeceğini, bu tatlı günlerin biteceğini düşünüp o günler için hüzünleniyorum. Bir yandan biliyorum ki o zman da başka zevkler ve mutluluklar bekliyo olacak bizi, ama şu emzirme zevki yok mu! O bitecek, kızım artık benden beslenmeyecek. Daha da büyüyünce bir dönem gelecek bağımsız olacak, hatta beni beğenmeycek.
İnsan hakkaten anne olunca anlıyormuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder