Bebeksiz Lohusa

Günler bomboş. B O M B O Ş. Ben bir lohusayım. Vücudum lohusa. Sezeryan izi taze, acısı da öyle. Dikişle rhareketimi kısıtlıyor. canım acıyor. Acaba diyorum isteyerek sezeryanla bebek dünyaya getiren her kadının canı bu kadar acıyor mu? Herhalde kucağında bebeği olunca mutluluktan hissetmiyorlardır. Ama ben böylece kaldım. Bozuk bir vücut, aynada tanıyamadığım bir yüz, karnında acı, içinde gözyaşı denizi. Ev bomboş. Benim içim de öyle. Her gün farklı yaşıyorum acımı. Ama bugünkü duyguyu hiç sevmedim. Boşluk duygusu. Yüzümde ifadesizlik, ne ağlayabiliyorum ne gülebiliyorum. Beni en çok kahreden düşünceleri özellikle aklıma getiriyorum. Bebeğim nerede? Bir mezarı bile olamayacak. Otopsi yapıp onu hastane çöplüğüne mi atacaklar? Ama o benim BEBEĞİMDİ! Kızıma istediği kardeşi veremedim. Memelerim süt gelmesin diye sargılı. Oysa ben şu an bebeğimi emzirecektim! Herşeyi hazırdı. Herşeyi hazırdı. Herşeyi hazırdı.... Gene bir damla yaş yok. Dün psikoloğa gitmeye başladık Emin'le. Travma uzmanı. Konuştuk anlattık. Doğru bir tespit yaptı. Biz bu hamilelikte tam hayata karşı gardımızı indirmişken darbe yedik. Gardımızı indirmiştik. Endişelerim benim gardımdı ve onları daha birkaç hafta önce tamamen indirmiştim. Şimdi bana "gençsin, bir daha denersin" diyorlar. Aslında onlar da korkuyorlar. Kimse bunu bir daha yaşamak istemez. Daha bitsin istemiyorum. Gözyaşı akıtmam, bağıra bağıra ağlamam gerek. Bugünkü boşluk neden? Kullandığım sakinleştiricidense onu istemiyorum.